Hoe Donald Trump de Nobelprijs voor de Vrede Kan Krijgen

Geopolitics & Power, Reflection

“Ik zou de Nobelprijs voor de Vrede moeten krijgen. Maar die zullen ze me nooit geven.”

– Donald J. Trump, zittend naast Benjamin Netanyahu

Toen president Trump die opmerking maakte, klonk het – afhankelijk van je perspectief – als opschepperij, een grief of een oprechte vraag.

Laten we het als een echte vraag behandelen:

Wat is er eigenlijk voor nodig om de Nobelprijs voor de Vrede te verdienen? Niet alleen om hem te willen. Niet alleen om een deal te sluiten. Maar om te handelen op een manier die de wereld echt dichter bij vrede brengt – niet er verder vandaan.

Die vraag leidt ons dieper: Wat is vrede eigenlijk? En wat doet iemand om zich hiervoor in te zetten? Is het alleen maar een handdruk en een krantenkop? Een legacy deal, “goed voor beiden, beter voor mij”? Of is het iets duurzamers, iets moeilijkers – iets dat niet geworteld is in ego of berekening, maar in overtuiging?

Want vrede, in tegenstelling tot winst, vraagt om intrinsieke motivatie. Het begint niet met applaus. Het begint van binnenuit – vanuit het hart van een leider.

De verkeerde signalen

Dit beeld werd duidelijk na het zien van het interview tussen Steve Witkoff en Tucker Carlson.

De toon was vertrouwd: zelfverzekerd, afwijzend, transactioneel. Oekraïne werd beschuldigd van arrogantie en gebrek aan respect. De verdediging werd vergeleken met terrorisme. De agressie van Rusland werd voorgesteld als een terechte historische claim. De dreiging van nucleaire escalatie werd niet behandeld als een morele crisis, maar als een financieel risico – afgewogen tegen het risico van een beurscrash – alsof mensen er niet toe doen.

Steve Witkoff maakte het duidelijk: “Ik ben niet gekozen. Ik doe mijn werk – en ik ben vereerd dat ik het doe. We volgen de president.” Zij waren de stem van Trump. En de boodschap was duidelijk: we zullen doen wat ons ten goede komt – en het vrede noemen.

Het is ijzingwekkend. Niet omdat het ze aan intelligentie ontbreekt, maar omdat ze het spoor bijster zijn. Vrede is niet langer heilig. Het is een transactie. Een merk. Een tactiek. Of een waar geloof in dit wereldbeeld of verhaal.

Dat is geen leiderschap. Dat is strategie zonder ziel.

Leiderschap

Echt leiderschap gaat niet over dominantie, controle of ego – maar over verantwoordelijkheid, duidelijkheid en visie, vooral wanneer anderen aarzelen.

Degenen die het niet met je eens zijn, zijn niet je vijanden. Ze zijn je spiegels. Ze reflecteren niet alleen – ze verscherpen ook. Een sterke leider omringt zich met mensen die het anders zien, niet alleen met mensen die het met hem eens zijn.

Echt leiderschap is terughoudendheid. De kracht om te bouwen, niet te breken. De wijsheid om te luisteren, niet om te zwijgen. De kracht om te knielen – niet in overgave, maar in dienstbaarheid. Het is een visie die verder kijkt dan de volgende verkiezingen – naar de volgende generatie.

Het is vooral nederigheid.

Het is het besef dat je hier niet voor altijd bent, dat macht vervaagt en dat de enige nalatenschap die het waard is om na te laten er een is die iets groters dient dan jezelf.

Het spel begrijpen

Een leider handelt niet alleen – hij ziet. Niet alleen de beweging op het bord. De ogen die kijken. Het gewicht van elke beslissing.

Kracht zit niet alleen in de hand die het stuk beweegt, maar in het weten waarom het wordt bewogen – en wat het zegt. De betekenis achter de zet. Het gaat niet om het winnen van het spel – maar om weten waarom je speelt.

Voorbeeld

In Johannes 13 wordt een verhaal verteld dat elke veronderstelling over macht op zijn kop zet. Tijdens het eten zag Jezus zijn discipelen ruziën over wie van hen de belangrijkste was.

Hij hield geen toespraak. Hij liet zijn autoriteit niet gelden. Hij stond op, bond een handdoek om zijn middel, goot water in een bekken en knielde neer om hun voeten te wassen – een taak die was voorbehouden aan de laagste bediende.

En toen Hij klaar was, zei Hij: “Jullie noemen me Heer – en terecht. Nu ik jullie voeten gewassen heb, moeten jullie elkaars voeten wassen.”

Hij wist dat Judas Hem zou verraden. Hij wist dat Petrus Hem zou verloochenen. Toch waste Hij hun voeten. Dat is grootsheid. Niet alleen moreel. Niet alleen symbolisch. Onverwacht. Wereldveranderend.

En ik begon me af te vragen: wat als een politiek leider hetzelfde zou doen? Wat als de president het zou doen?

Beeld het je in

Stel je eens voor wat voor signaal dat zou afgeven.

Niet met wapens. Niet met toespraken. Niet met een deal die achter gesloten deuren is getekend, maar met een schaal water in de Oval Office.

Twaalf stoelen in een halve cirkel. Twaalf wereldleiders – rivalen, bondgenoten, tegenstanders. En de president van de Verenigde Staten, geknield voor hen. Niet in overgave, maar in kracht. In leiderschap.

Een handdoek over zijn schouder. Een gebaar van nederigheid. Niemand zou het verwachten. En juist dat zou het krachtig maken. Dat is leiderschap.

Het beeld zou onvergetelijk worden. Het zou een nieuw voorbeeld stellen.

Wie zouden er in die stoelen kunnen zitten? Volodymyr Zelensky, Vladimir Poetin, Xi Jinping, Ali Khamenei, Ursula von der Leyen, Narendra Modi, Recep Tayyip Erdoğan, Mohammed bin Salman, Luiz Inácio Lula da Silva, Shigeru Ishiba, Hakainde Hichilema en Mark Rutte.

Elk van hen neemt geschiedenis mee. Elk van hen vertegenwoordigt niet alleen een natie, maar ook een verhaal. Elk van hen brengt spanning met zich mee – en kansen.

Samen worden ze meer dan individuen. Ze worden een statement: Dat vrede niet wordt gebouwd door mensen die het met elkaar eens zijn, maar door mensen die bereid zijn om elkaar onder ogen te komen – en te knielen.

Wat als

Wat als dit moment het gesprek zou veranderen? Wat als het beeld – van een man die knielt in dienstbaarheid – in de harten van miljoenen mensen blijft hangen?

Zou het de Nobelprijs voor de Vrede winnen? Misschien. Misschien ook niet.

Maar nog belangrijker – het zou iets diepers winnen: een plaats in de geschiedenis, niet alleen als een man met macht, maar als een leider van vrede.

Pasen markeert het moment dat de wereld de daad van Jezus herdenkt. Met Pasen addresseerde ik dit aan President Trump. Vandaag arriveert hij in Den Haag voor de NAVO-top. In het licht hiervan is nú het perfecte moment om dat pad te bewandelen. Om een nieuw voorbeeld te stellen – en de wereld te leiden.

Daarom wil ik u vragen, mijnheer President Trum. Neem het gebaar aan en geef het voorbeeld. En als u het gevoel hebt dat u het niet kunt – als het te nederig, te kwetsbaar, te vreemd voelt – dan is dat precies waarom u het moet doen.

Ik geef graag het goede voorbeeld.

—